We waren zo blij met de kachel, maar om eerlijk gezegd hadden we na plaatsing al heel gauw onze twijfels. Het kost natuurlijk moeite om dit toe te geven, maar eerlijk is eerlijk: Soms ontkom je er niet aan.
Hij rookt, en nu doen sommige kachels dat altijd wel een beetje, maar deze was toch wel erg.
In december had iedereen al zijn of haar eigen gedachten, maar hield dit nog een beetje voor zich. Dit weekend veranderde dat toch wel behoorlijk.
Vrijdag avond konden we de ogen al bijna niet fatsoenlijk meer open houden, zo prikten ze.
De rook kwam door de raampjes, ondanks dat er echt voldoende trek in de lucht zat.
We begonnen allemaal al wat te klagen. "Zo kan het niet hoor", maar ook: "laten we het nog maar even aankijken".
Zaterdagmorgen ging het roer echter helemaal om.
De mannen zouden even naar de Brico voor wat bouwmateriaal. De kachel was alweer onstoken.
Gelukkig vroor het en moest Arie de ruiten krabben. Het duurde dus even voordat de heren weg konden rijden en stond Liesbeth er niet alleen voor want.....................
De hele kamer stond blauw van de rook. Er kwam nu echt overal rook vandaan.
Eigenlijk best eng.
We hebben dan ook een rigoreus besluit genomen: Er uit met dat ding. Wie weet wordt het mettertijd nog een leuke tuinkachel.
We zijn vervolgens maar met zijn vieren naar de brico getogen en hebben een nieuwe kachel gekocht.
En die brandt toch geweldig. Niks geen last van rook en prikkende ogen meer.
En je ziet de vlammen nog veel meer en mooier.
En zo komen er langzamerhand steeds meer ongekende talenten van de vrouw in dit mannengezin naar boven........
De rest zou alleen maar in de weg lopen.
