Verbazing

Een leuk verhaal is misschien nog wel dat monsieur Gauthier, de vorige eigenaar, helemaal verbaasd was dat een stel Hollanders zijn huisje wel wilden kopen.

Hij zei dat hij dacht dat al die Nederlanders (?? Wij zijn de eersten daar ;-)) alleen maar een huis in the middle of nowhere wilden met uitgebreide vergezichten en natuurlijk ook wel wat groter.

En dat gebeurt ook meestal. Wij hebben echter bewust voor een niet al te groot huis, niet overdreven grote tuin en (in) een dorpje gekozen omdat we:

• Het allemaal maar moeten zien bij te houden. Voorheen kampeerden we in een tentje, later een stacaravan. Ook niet groot en we hadden ruimte genoeg. We gaan er immers niet wonen he?
  
• Een tuin van 3 of 4 hectare is leuk, maar ook niet te doen als je er niet woont. Ik ben bang dat het één grote wildernis zou gaan worden.
  
• In een dorpje omdat wij contact willen, de Franse taal eigen (of steeds eigener) willen maken. Als je ergens helemaal achteraf woont gaat dat bijna niet lukken.

Een bewuste keuze dus. :)

Ook thuis gaat het werk door.

Terug in Nederland blijkt er trouwens ook nog heel wat gedaan te kunnen worden.

De houten luiken die aan het huis hangen moeten op 1 na vervangen worden. De luiken beneden voor zijn van ijzer en hoeven alleen goed afgeschuurd te worden en weer een nieuw likkie verf te krijgen. Dat geldt dus niet voor de rest.

Arie is dus druk bezig gegaan om hier alvast de luiken voor achter te gaan maken.

Ze zijn nog niet klaar, maar het schiet alweer lekker op. :-)

Dag 3: Weer naar huis.

Ik was eerst van plan om ’s avonds te vertrekken, maar na overleg met het thuisfront besloten toch om een uur of 1 te gaan.
Dit was ook verstandig. Ik moet eerlijk zeggen dat het ook lang genoeg was geweest.
Deze morgen heb ik een lijstje aangelegd met zaken die we voor de volgende keer mee moeten nemen en mijn eigen troep opgeruimd.

Dit heeft de hele ochtend gekost.

Wat ik niet verwacht had van te voren is dat ik gelijk al afscheid moest nemen van een aantal mensen die ik deze dagen heb leren kennen.

Dit belooft nog veel goeds voor de toekomst.

Dag 2: Kozijn en achterdeur plaatsen.

Iets beter geslapen, maar gebroken wakker geworden. Ik heb overal spierpijn.
Na mijn dagelijkse loopje naar de boulangerie kwam ik wat later op gang.
Ook heb ik gelijk een wandeling naar het postkantoor gemaakt waar ik de elektriciteits rekening voldaan heb.
We waren van plan een franse bankrekening te openen, maar dit is waarschijnlijk niet eens nodig. Dus voorlopig laten we dit zo.

Deze dag stond in het teken van het vervangen van de achterdeur.
Hetzelfde verhaal als bij de voordeur, alleen ging dit kozijn er moeilijker uit en richtte meer schade aan. Ook omdat achter een erg vochtige hoek is. De stenen laten sneller los en dat is voor in de toekomst dus ook een klus die aangepakt zal moeten worden.
De onderste meter van de zijgevel zal opnieuw gepleisterd moeten worden en de voegen achter zullen uitgehakt en opnieuw gevoegd moeten worden.

Die dag heb ik ook het elektrische circuit goed bekeken. Dat zal helemaal vanaf de meter opnieuw vervangen moeten worden.
Omdat we al in een vroeg stadium met de binnenwanden willen beginnen moeten we nu al goed nadenken over de extra leidingen die we in de wand moeten aanbrengen en waar we de stopcontacten etc. willen hebben.

Nadat de achterdeur voor elkaar was ging mijn brein als een razende er met mij vandoor.
Over een week of vier willen we hier met ons vieren naar toe. We kunnen dan niet met ons allen in de woonkamer slapen.

Daarom heb ik gelijk, voor het oog, de slaapkamer boven “stof”vrij gemaakt en gesausd. Het lijkt hierdoor al gelijk een stuk anders. De vloerbedekking kan dan naar boven en de eerste tijd zullen we met ons viertjes op 1 slaapkamer doorbrengen.

Ook ben ik in de tuin bezig geweest om een beetje orde in de chaos daar te scheppen en als het zonnetje dan ’s avonds in de achtertuin schijnt krijg je toch al een klein beetje het gevoel dat je WEL als God in Frankrijk leeft.

(Ik heb gebarbecueued, d.w.z. vier stukken vlees in een pan gebraden.)

Dag 1: Het toilet.

We hadden al gemerkt tijdens onze huizenjacht dat er normaalgesproken in oude Franse woningen geen wc en douche aanwezig is.

Wij zijn in de gelukkige omstandigheid dat er wel een toilet aangesloten is in de kast onder de trap. Erg krap, en duidelijk aan vervanging toe.

De deur kwam gelijk in de woonkamer uit. Ook dat vinden we niet erg prettig.

We hebben daarom besloten deze deur dicht te maken en een opening te maken in de keuken, waar we vervolgens een klein halletje bij willen plaatsen, zodat de lekkere luchten niet gelijk rechtstreeks de keuken vullen. ;-)

Vervolgens heb ik een nood w.c. geplaatst.

De hele dag door heb ik tussendoor veel bekijks en aanspraak gehad.

Dag 1: Kozijn en voordeur plaatsen.

Slecht geslapen. 8 uur opgestaan. Ik had brood uit Nederland meegenomen, maar er bleek een boulangerie in het dorp te zijn, dus je bent in Frankrijk en haalt dus een verse baguette, met een croissantje erbij.

Na het ontbijt ben ik begonnen met de voordeur. Eerst het kozijn eruit gesloopt. Dit moest wel met beleid gebeuren, omdat ik bang was dat er anders stenen mee los zouden gaan. Gelukkig viel dit hier erg mee.

We hadden al in een eerder stadium gemerkt dat de deuren hier erg breed zijn, (inclusief kozijn wel meer dan 1,10 m. breed) Aangezien wij deuren van 83 cm. breed hadden moest er nogal wat opgevuld worden aan beide kanten.
Omdat we dit al geconstateerd hadden, had ik extra balken voor het opvullen meegenomen. En met purschuim voor het opvullen kom je ook een heel eind.

Wat ben ik blij met mijn bouwachtergrond!!
Ik zal nog wel genoeg tegenkomen waarbij ik met mijn handen in het haar zal grijpen, maar zonder deze achtergrond moet je er volgens mij niet gauw aan beginnen, tenzij je het veel door anderen kunt laten opknappen.

Tussen de werkzaamheden door is vandaag ook het water aangesloten. Perfect, want nu hebben we alle van belang zijnde voorzieningen werkend. Elektriciteit was al aangesloten.

Ik kon me na deze werkdag gelukkig met de door mij meegenomen tuindouche reinigen.

Het dorp.

Ik had het idee dat ik deze dagen hier erg op mezelf aangewezen zou zijn en me moederziel alleen zou voelen.

Maar dat bleek duidelijk toch anders uit te pakken.

Als een huis zo’n 10 jaar leeg staat en er is opeens activiteit te bespeuren, dan is dat natuurlijk gauw bekend in het dorp. Vanaf het begin af aan heb ik veel bekijks gekregen, werd vriendelijk begroet en heb met meerdere mensen kennis gemaakt. Ik voelde mij hierdoor gelijk erg welkom en ben hier uiteraard erg blij mee.

Het verblijf.

Nadat ik zondagavond was aangekomen heb ik eerst eens in het huis rondgekeken. Waar moet ik beginnen. Waar zal ik slapen.

Ik heb uiteindelijk besloten om in de woonkamer te beginnen het behang los te trekken. Dat had ik beter niet kunnen doen. Wat een schrik.
De onderste 30 cm. van de pleisterlaag trok je met het behang mee van de muur af. Dit was nogal aangetast door vocht.

Op dat moment dacht ik: WAAR BEN IK AAN BEGONNEN, maar realiseerde mij al heel snel dat het een huis is uit 1930 en al 10 jaar leeg stond en het dus niet anders kan zijn dat er nog heel wat opgeknapt dient te worden.
Maar dat wist ik natuurlijk ook wel.

Daarna heb ik het plafond in de woonkamer opgeknapt, gesaust. Dit heb ik ook gelijk met de muren gedaan, zodat het er voor het oog in ieder geval wat frisser uit kwam te zien.
Vlug een goedkoop stuk Leen Bakker tapijt neergelegd, spullen uit de caraven zoals de kookplaat, diepvriesje enz. improvisorisch geïnstalleerd, zodat ik hier een aantal dagen kon bivakkeren.

Ik had daarbij nog niet echt het idee dat ik als God in Frankrijk leefde.

Het gereedschap.

Iets waar Arie altijd behoorlijk last van heeft, is het kwijtraken van zijn gereedschap. Hij heeft hier de perfecte oplossing voor gevonden. :)

De voorbereiding.

Wat neem je allemaal mee:
Veel te veel gereedschap, net als kleren; De helft gebruik je niet. :)

We komen al een aantal jaren in Frankrijk. We hebben diverse bouwmarkten bezocht, maar als je in een NL bouwmarkt komt, kun je alles krijgen.
Dat is in Frankrijk wel anders. Je kunt veel krijgen, maar datgeen wat je net nodig hebt, dat hebben ze weer niet. Of in de ene bouwmarkt wel, maar moet je voor iets anders weer naar een andere zaak.

De uitgebreidere bouwmarkten zullen wellicht meer in de grote(re) steden te vinden zijn.
We hebben in de buurt uiteraard nog weinig kunnen rondkijken, dus misschien zijn ze er wel, maar hebben wij ze nog niet gevonden.

De hoofdklus die deze keer aangepakt werd was het vervangen van de voor- en achterdeur. Deze hebben we uit NL meegenomen, evenals de kozijnen.
De deuren waren daar behoorlijk verrot, dus dat wilden we in ieder geval als eerste goed hebben. Vervolgens heeft Arie zoveel mogelijk gipsplaten en hout meegenomen en, niet onbelangrijk, een (opklap)bed om op te slapen.

De reis

Aangezien ik alleen ging, moest ik dit alleen opbrengen. Ik deed er, ondanks de volle aanhanger zo’n 6 uur. Dat is mij nog aardig meegevallen. Gelukkig was alles goed afgedekt met plastic, want in België was het weer behoorlijk slecht. Alles kwam dus wel droog over.

Remi

En nu gaat het dus toch echt beginnen. We zijn afgelopen week met zijn vieren even terug geweest om spullen af te leveren en nu zit Arie er als Remi alleen.
Alhoewel alleen? Ik heb al gehoord dat hij kennis heeft gemaakt met de overbuurman en zijn zus en dat hij daar al heel gezellig heeft mee staan praten. De zus kent Engels!

Arie heeft uiteraard gelijk aangegeven dat hij hoopt zich met een jaar in het Frans te kunnen redden. Dat doet het natuurlijk goed.
Helaas is het water nog niet aangesloten, maar met een PottiPotti kom je ver :)
Het zal voorlopig toch meer kamperen zijn dan geriefelijk wonen.

De overbuurmanzus leverde nog even een grote kan met water. Lief en het komt gelijk erg leuk over. Verder zijn ze er voor Arie gelijk achteraan gegaan dat er water moet worden aangesloten.

Olala, c'est un grande problem. Het moet opnieuw aangelegd worden. Met vier man sterk kwamen ze vanmorgen kijken. De burgemeester incluis.
In ieder geval ligt de watermeter nu op het semi aanrecht en zullen ze vanmiddag terugkomen.

Ik ben benieuwd op afstand en de bewoners daar komen de boel dus ook al regelmatig iets dichterbij bekijken.

Intussen is Arie begonnen met een nieuwe voordeur te plaatsen.
Hij heeft al bouwtechnische zaken gezien die echt goed aangepakt moeten worden en we zullen er voorlopig zeker nog niet klaar mee zijn.

Foto's volgen.

Een kleine update:
Hoezo Fransen die alles op hun tijd doen. Midi zou ook morgen kunnen zijn. Wij hebben er tot nu toe nog niets van gemerkt.
De electriciteit was gereregeld op de dag dat wij dit graag wilden. De notaris handelde de verkoop super snel af en nu krijg ik net bericht van Arie (10.45) dat het water inmiddels ook voor elkaar is. Super. Nu hebben we in ieder geval alle voorzieningen die echt belangrijk zijn werkend!!

Een huis in Frankrijk

Op 26 maart schreef ik het al op Effe Uppen:



Al jaren droom ik regelmatig over een huisje in Frankrijk. Vanaf dat ik jong ben heb ik gezegd dat ik ooit een klein huisje, met leuk tuintje in een lief frans dorpje, misschien ergens in de franse Ardennen, wil hebben.

Waarom weet ik niet echt, maar net als in Ierland trouwens, voel ik me erg thuis in Frankrijk.

Toch maar eens op zoek gaan naar mijn vorige levens?
Misschien was ik ooit wel een struise Franse boerenvrouw, of een lieftallige jonkvrouwe. Wie zal het zeggen.

Al jaren hebben we dan ook een stacaravan in Zuid Frankrijk, maar helaas gaat daar een einde aan komen..........................

Dit is ons laatste jaar. Niet dat het ons niet meer bevalt daar, maar er komen steeds meer regeltjes die ons niet zinnen en wat misschien wel het belangrijkste is. Je kunt niet even lekker voor een weekendje op en neer. Het is gewoonweg te ver weg.

En nu droom ik weer steeds meer over dat Franse huisje. Ik bewerk A. regelmatig, maar die moet nog erg aan het idee wennen. Alhoewel ik het idee heb dat hij er toch ook steeds meer zin in krijgt. En ik moet toch ergens beginnen om wie weet, ooit deze droom te bewerkstelligen. Het mag best een opknappertje zijn, want met A. heb ik natuurlijk een gigantische klusser in huis en die moet ik natuurlijk ook bezighouden op zijn tijd ;-)

_________________________________________________

Op 26 juni kwam het vervolg:

Aanstaande maandag is het zover. We gaan naar Frankrijk. Niet voor een welverdiende vakantie. Dat gaat de zondag daarop pas gebeuren. :) Nee, we gaan (opnieuw) een dagje uit. A. en ik.We brengen een bezoek (voor de tweede keer) aan de notaris.De begrijpende lezer heeft het vast al door!

We hebben een huisje gekocht in de Franse Ardennen. Een casco huisje, waar nog heel wat uurtjes opknapwerk in zal gaan zitten. Een huisje in een straat aan de rand van een klein Frans dorpje: Vienne le Chateau. Een koeienboer links, een schapenboer rechts en nog wat gezellige franse buurtgenoten om ons heen.Een smal voormalig arbeiderswoninkje met een woonkamer, een keuken en twee slaapkamers.Een huisje met een hele lange, maar smalle tuin die de hoogte in gaat. Ben je boven dan kijk je over het weiland met de grazende koeien. Ongeveer 75 meter lang, 2 appelbomen, bramen en verder 1 grote puinzooi.

Op het moment dat ik mijn droom op dit blog plaatste was:

1. Het bewerken van A. al achter de rug. (5 minuten?)
2. Hadden we het huisje al op het oog.
3. Was de afspraak voor bezichtiging al gemaakt.

Maar je moet het verhaal er een beetje naar toe leiden he? Een beetje spanning opbouwen.Zouden ze het echt doen of raaskalt ze weer wat…………..

Nou het antwoord is: Nee, niks raaskallen. We doen het, we hebben het en we gaan ervoor.Er zullen vast nog wel heel wat verhalen over dit huisje volgen, met foto’s van voor en erna.Maar voor nu laat ik het alleen bij deze foto.